Opgesloten.
Helemaal opgesloten in haar hoofd is ze. Ze kijkt me aan en ik zie de pijn en de enorme wanhoop in haar blik. Als een dier in een te kleine kooi. Ze wil niet meer, ze kan niet meer maar ze heeft geen idee hoe ze hieruit moet komen. Ze durft het niet hardop te zeggen maar het is duidelijk voellbaar voor me.
Ik tune in op haar energie en vertel haar wat ik voel, zie en hoor, en ik vraag haar wat ze over zichzelf denkt. Praten lukt nu niet, tranen beginnen wel te rollen. Rol maar, rol maar, het is goed. Het mag. Wanhopig kijkt ze me aan met haar mooie blauwe ogen. Ze staan angstig en vol met onuitgesproken pijn. Het raakt me maar ik blijf me verbinden met haar energie. Het mag ook raken. Ooit was ik daar ook en ik weet hoe het voelt. Ik vertel haar wezen dat ze niet alleen is.
Ik vraag haar of het klopt dat ze bang is om me te vertellen wat ze denkt over zichzelf. Ze knikt. Ik vertel haar dat het oke is, wat ze ook denkt en dat ik het nooit gek vind. Dat er geen oordeel is hier. Dat het ruimte mag krijgen zodat er iets in beweging kan komen, en hoe helend dat kan zijn. Ik voel haar heel lichtjes wat ontspannen, een klein beetje naar beneden zakken. Ik laat het Stil worden, even voelen wat er gebeurt. Even niks en ruimte voor alles wat er Nu is. Een zucht….ze kijkt me aan, verward maar met iets meer contact.
Ik tune weer in en vraag haar of ze denkt dat ze gek wordt. Of ze bang is om zichzelf helemaal kwijt te raken en de controle totaal te verliezen. Zichzelf of een ander iets aan te doen. Dan komen er heel veel tranen vrij, diepe snikken die te lang verstopt waren. Dit wil allemaal gezien, gehoord en gevoeld worden in Veiligheid en Vertrouwen. Eindelijk…toe maar. Het mag.
Dan begint ze te vertellen. Ik blijf Aanwezig, in contact maar doe of zeg niets. Luisteren doe ik, met al mijn cellen en met heel mijn hart. Mijn Aanwezigheid is genoeg, ik hoe niets te doen. Het is geopend en ik mag getuige zijn van wat er gaat stromen. Als ze af en toe hapert, help ik haar door te laten weten dat ik er Ben en alles oke is. Ze praat, ze laat me horen wat ze denkt en voelt. Haar radeloosheid, haar verdwaaldheid in zichzelf, haar zorgen en angsten, de gedachten die zo hard zijn als steen en waarvoor ze zo bang is. De kooi staat op een kier. Ik zie haar zakken en zuchten, langzaam komt ze aan in haar lijf.
Als het stil wordt, wil ze nog even kort op de bank. Dat mag. Ik zit bij haar voeten en vraag enkel rust en stabiliteit. Ik zie haar zuchten en af en toe komt er nog een opgesloten zin vrij. Langzaam komt er wat ruimte. Samen kijken we nog naar wat nodig is om dit proces thuis te ondersteunen: Steunpilaren in haar omgeving die ze kan gebruiken, ventilatie mogelijkheden die het beste voor haar werken en hoe ze ruimte kan maken voor haar gedachten en zichzelf. Stukje bij beetje wordt haar duidelijk wat ze nodig heeft.
We zijn klaar en zie ik een andere vrouw. Er is meer rust en ruimte gekomen, er stroomt weer iets. Ze is niet langer afgesloten van de buitenwereld. Dat is ook wat ze me vertelt. We hebben nog een weg te gaan maar het begin is er.
Een prachtig nieuw, mooi begin! Ik wens je Vrijheid, lief mens! 
Heb je hulp nodig? Neem contact met me op!
Liefs,
Marjolein.
